1. Er zal goede begeleiding zijn vanuit politie (aanpak politie en justitie) of huisarts in het vinden van de juiste hulpverlening. Te vaak is het vinden van gepaste hulp juist extra belastend voor een slachtoffer omdat niet duidelijk is waar zij terecht kunnen en welke vorm van hulpverlening bij ze past.
2. Er zal beter zicht zijn op de vorm van hulpverlening passend bij een slachtoffer. Vaak komen slachtoffers terecht bij hulpverlening die averechts werkt of hen het gevoel geeft de verdachte te zijn zonder rekening te houden met opgelopen trauma en blijvend psychische schade. Slachtoffers dienen zich ten alle tijden veilig en beschermd te voelen.
3. Opvang centra en behandelinstellingen waar slachtoffers verblijven zijn nooit gesloten. Slachtoffers ervaren vaak dat zij tijdens verblijf het gevoel hebben te worden opgesloten alsof zij de dader zijn. Dit werkt averechts op hun behandeling.
4. Er zal meer bewustzijn gecreërd worden over en betere begeleiding komen voor ptss (Posttraumatische stressstoornis) en dis (Dissociatieve identiteitsstoornis) Slachtoffers van seksueel geweld dienen zich geaccepteerd en begrepen te voelen waardoor zij normaal kunnen functioneren in de maatschappij ondanks hun trauma.
5. Hulpverlening voor slachtoffers van seksueel geweld vereist geen wachttijden.
6. Ouders van slachtoffers krijgen begeleiding in het omgaan met de gevolgen van het misbruik van hun kind, zodat zij deze kunnen bijstaan en begeleiden tijdens het verwerken en in de toekomst.                                                                                              7.  Hulpverleners dienen beter te worden gescreend alvorens zij aan het werk kunnen met slachtoffers. Te vaak komt voor dat slachtoffers geconfronteerd worden met hun daders, welke werkzaam zijn in de hulpverlening.